Corrie de Boer en Semna van Ooy | De Boer & Van Ooy

In het oeuvre van Corrie de Boer staat de tekening centraal. Lijnen componeert zij tot cirkels, veelal in gelaagde collages van transparant papier. Zij ontdekt al tekenend de bijzondere vorm van de Lingam, wat resulteert in een prachtige serie monumentale grafiettekeningen. In een eerdere levensfase staat zij dichter bij de architectuur en het minimalisme van de jaren '60 en '70 en ontwikkelt Corrie de Boer een bijzondere beeldtaal en techniek; met naald en draad 'schrijft' zij regels in eindeloze reeksen, bijna dwangmatig en met een strenge herhaling en serialiteit. Niet verwonderlijk is haar vriendschap met Jan Schoonhoven met wie ze een grote verwantschap voelt.

Later raakt zij door haar ontmoeting met Albert Waalkens, hereboer en galeriehouder uit Finsterwolde, nauw betrokken bij de avant-garde experimenten die sinds de jaren '60 ook ver buiten het Groningse Finsterwolde veel opzien baren. Hoewel zij nooit de rol van galeriehouder ambieert, bepaalt zij decennia lang samen met Albert Waalkens de keuze van de kunstenaars en organiseert talloze tentoonstellingen, manifestaties en jazzconcerten. Tegenstrijdige thema's schuwt zij niet. Geweld in de kunst fascineert haar, zoals bij Rubens, maar ook vertederen later haar kleinkinderen. Zij tekent en fotografeert hun voetjes en maakt daarmee grote collages waarbij lagen transparant papier over elkaar worden gelegd. In de voorkeur voor het tekenen dringt zich de vergelijking op met het werk van Semna van Ooy.

Semna van Ooy kijkt heel goed en scherp. Zij ontleedt een onderwerp, zij fileert het en maakt het daarmee ook tot háár onderwerp. In haar studie bijvoorbeeld naar het thema van de - door de eeuwen heen en door vele kunstenaars uitgebeelde - 'kruisafneming'. Zij bestudeert dit thema o.a. in de schilderijen van Rembrandt, Rogier van der Weyden, Michelangelo, Caravaggio en Rubens. Deze kijkstudie heeft zij gebundeld in het boekje 'De onttakeling'. Daarin analyseert zij letterlijk de technische oplossingen die kunstenaars bedachten om het thema te verbeelden. In de tentoonstelling bij Borzo heeft Semna van Ooy een nieuw thema beetgepakt: de reeks etsen van Goya's 'Tauromaquia' (de kunst van het stierenvechten). Ook hier ontleedt zij het tafereel, analyseert zij de actie en creëert een nieuw beeld. "Ik zie een collage van losse elementen. De afzonderlijke onderdelen worden in een onnavolgbare compositie tegen elkaar uitgespeeld. Zwart tegen wit en wit tegen zwart en alle nuances daar tussen. Opgebouwd uit talloze arceringen en kromme lijntjes botsen de volumes op elkaar. Hol en bol schuiven achter elkaar langs, diagonale lansen en stokken rijgen het beweeglijke kluwen aaneen." Met eenzelfde benadering van haar onderwerp, maakt Semna van Ooy ook sculpturen. Driedimensionale collages zijn het, die dicht staan bij die oorsprong van de tekening.

Over tekenen, kijken en ontleden. Over begrijpen en bewerken. Over diepgang. Zo moeder, zo dochter…

Paul van Rosmalen, Amsterdam oktober 2013