Carlijn Mens & Wieteke Heldens | Heldens & Mens

Wieteke Heldens

Uit handen van Z.M. de Koning ontvangt Wieteke Heldens (*1982) in oktober 2013 de prestigieuze Koninklijke Prijs voor de Vrije Schilderkunst. kleine selectie van haar werk wordt getoond in het Paleis op de Dam. Ik koop één van haar werken en we maken een afspraak voor atelierbezoek in de Haagse Schilderswijk.

Na haar opleiding aan de Koninklijke Academie in Den Haag studeert ze enige tijd in China om vervolgens in aanmerking te komen in Residence" positie in de Fluxfactory in New York.

Weer terug in Den Haag blijft dat verlangen naar die grote Metropool en ze reist daarom vaak heen en weer tussenbeide steden. En vertrek iedere dag aanstaande is, zo werkt ze ook. Alles in haar atelier, dat ze deelt met een collega, is opgeruimd. Veel staat er niet, meest noodzakelijke. Het atelier moet morgen leeg kunnen zijn, geen ballast van stapels doeken, tekeningen, verf, penselen, krijt en verlangen naar een toekomstig vertrek beïnvloedt haar manier van werken.

Reeds in New York ging ze noodgedwongen zuinig om met dure teken- en schildermaterialen. In ruil voor een "Thank-You-Letter" kon overtollig schildermateriaal ophalen bij de MFTA (Material For The Arts) en in haar kleine New Yorkse atelier gebruikte ze dit materiaal was. Het wordt voor haar een methode, een 'attitude' die ze - ook in Nederland - blijft volhouden. Wieteke Heldens schildert tot het materiaal op is, ze tekent met een stift bijna dwangmatig dezelfde beweging herhalend, tot die leeg is. Een penseel in verf gedoopt geeft af tot de kleur verdwijnt. Daarna, het penseel opnieuw in verf gedoopt, wordt de ingezette tekening voortgezet, de beweging herhaald. is, al het linnen gebruikt, het doek - of de doeken - beschilderd of vol getekend, de stiften leeg, de verf op, en het werk af is. Alles opgebruikt, opgeruimd, morgen begint ze opnieuw ... Of vertrekt ze.

Paul van Rosmalen, oktober 2014

Carlijn Mens

Paul heeft mij gevraagd een stukje over mijn eigen werk/processen te schrijven. Hoe moeilijk is dat. Ik sta liever voor u en vertel. Toch poging doen, gebruikmakend van een tekst die herman de vries ooit voor mij geschreven heeft en met mijn eigen aanvullingen. Waarom tekst van hem kies terwijl er ook andere kunstenaars en kunstkenners over mijn werk geschreven hebben komt omdat ik in mijn nieuwe 'Dansa i en ring', wat ik nu bij Borzo toon, ook herman voor een dans in een kring uitgenodigd heb. En hij de enige hierin is geweest. zijn advies aan mij als ik weer eens een zwaar project onder handen heb. Dansen in een kring is iets wat ik dan doe met mijn kinderen als verademing. Tijdens het maken van deze werken heb ik zijn raad dus opgevolgd.

….wat is de werkelijkheid van een schaduw. ze is er en ze is toch niet. schaduw heeft geen materie. ze heeft materie en licht nodig, een schaduw is niet aanvatbaar, het proces waar het deel van uitmaakt is altijd in beweging, maar de schaduw heeft geen houvast en we de dynamiek van het proces. carlijn mens is bezig met de veelzijdige manifestaties van een aspect van dit werken in haar/in ons zichtbaar te maken. dat is wat de kern van kunst uitmaakt....

(herman de vries; uit een publicatie van het Drawing Centre Diepenheim)

Dit betreft niet alleen de schaduw maar is de kern van mijn werken. Ik teken de directe waarneming; het is een houvast aan voorbijgaande

momenten. Dat kunnen processen van beweging zijn maar ook waarnemingen waarbij ikzelf in beweging ben. Of processen die ik in En waar mijn dromen en verlangens samenkomen. Ik toon bij Borzo mijn onderzoek van afgelopen jaar naar deze processen van beweging.

Carlijn Mens, oktober 2014