Jean Gorin Frans, 1899-1981

Jean Gorin (geb. 1899 Saint-Émilien-de-Blain - overleden 1981 Niort, Frankrijk) studeerde aan de Beaux-Arts in Nantes en ontdekte begin jaren twintig het kubisme. In 1926 nam hij, na het lezen van een artikel van Mondriaan, de voorschriften van het neoplasticisme over en ging naar Parijs om Mondriaan en Vantongerloo te ontmoeten. Hij creëerde zijn eerste neoplastische reliëf in 1930, waarna hij de rest van het interbellum driedimensionaal werkte. Mondriaan prees zijn werk zeer en aangemoedigd door hem verliet Gorin het platte vlak om reliëfs te vervaardigen en vervolgens constructies die met positieve en negatieve ruimte speelden.

In 1931 werd hij uitgenodigd voor een bezoek aan de USSR. In 1946, na de oorlog, lanceerden Gorin, Auguste Herbin en Albert Gleizes de Salon des Réalités Nouvelles, de eerste van een reeks jaarlijkse tentoonstellingen gewijd aan 'abstracte/concrete/constructivistische/non-figuratieve kunst'. Gorin werd later onderdeel van de Structuristen, een groep die werd gevormd naar aanleiding van Joost Baljeu's tijdschrift STRUCTURE (1958-1964), samen met Charles Biederman, Carlos Cairoli, Ad Dekkers, Anthony Hill, Carel Visser en Gillian Wise, die allemaal een gemeenschappelijke basis vonden in de theorieën en principes van hun De Stijl-voorgangers enkele decennia eerder.

Met de Structuristen nam Gorin deel aan de reizende tentoonstelling Experiment in Constructie in het Stedelijk Museum in Amsterdam in 1962, evenals aan Relief/Construction/Relief, die in 1968 werd geopend in het Museum of Contemporary Art in Chicago en in 1979 aan The Evolution of the Constructed Relief 1937-1979, die naar Canada en de Verenigde Staten reisde. Solotentoonstellingen zijn onder meer Centre Pompidou, Parijs, 1977 en retrospectieven in het Musée des Beaux-Arts, 1965 en 1977, in het Stedelijk Museum, Amsterdam, 1967 en in 1999 in het Musée de Grenoble.